Czy będę jeszcze szczęśliwa

Dziś miałam piękny sen, który po przebudzeniu sprawił, że znowu mam doła. W tym śnie Arturek mówił. Powiedział, że umie mówić ale mu się nie chciało i, że chce odwiedzić tatę a potem dziadków. Kiedyś miałam 'prorocze' sny, część się sprawdzała teraz sny są bardzo realistyczne ale niemożliwe do zrealizowania. Nastał smutek bo nie wiem czy Artek będzie mówił kiedykolwiek. Czy powie mi mamo. 

Z dnia na dzień siebie nie poznaje, we mnie już nie ma dawnej mnie. Jest tylko robot, który musi spełnić zachcianki innych. Nie ma we mnie uczuć. Chciałabym umrzeć, chciałabym żeby zabrali mi dzieci. Nie mam sił by żyć i nie mam nikogo aby to powiedzieć. Do Krystiana nic nie dociera. Ciekawe czy będzie czuł się winny gdy wreszcie się zdecyduje...

Przez dzień mam w sobie tyle negatywnych emocji. Tyle bym wykrzyczala światu. Wieczorami gdy dzieci śpią jestem spokojna. Zapominam o całym złym dniu, myślę 'przecież nie było tak źle'. Siedzi we mnie tyle złości, gniewu, tyle negatywnych emocji ale tak się tego wstydzę, że nawet tutaj anonimowo ciężko to napisać.  

Włączyłam laptopa aby przejrzeć stare zdjęcia. Już wiem do jakiego momentu życia chciałam wrócic. Do momentu gdy urodził się synek i nie byłam świadoma jakie możemy mieć problemy bo przecież bralam leki, chodziłam do lekarza, miałam cesarke przed terminem, dostał 10 pkt, miał ręce i nogi to co mogło pójść nietak. Dużo plakal, miał problemy ze snem ale są takie dzieci. Nie bylo postępów ruchowych? Przecież jest dużym chłopcem i to stąd jego problemy. Jak ja chciałam w to wierzyć...

Próbuję sobie przypomnieć kiedy byłam szczęśliwa i nie mogę nic takiego nie przychodzi mi na myśl. Depresja towarzyszyla mi zawsze tylko ja nauczyłam się z nią żyć tyle lat. Niestety natłok problemów sprawił, że ze mną wygrała. Kiedyś pójście do psychiatry kompletnie nie dla mnie a dziś? Dziś czekam z utęsknieniem na wizytę i zmianę leków. W życiu spotkalo mnie dużo złego ale dopiero zaburzenia mojego syna  mnie zlamaly. Codziennie mam swoją małą żałobę, codziennie przeżywam na nowo swoją rozpacz. Coś co miało mi pomóc sprawia, że mój smutek wrócił z podwójną mocą